حکایتی آموزنده و جالب

روزی یکی از پادشاهان به سیر و سیاحت رفت ،تا این که به روستایی رسید ،کمی در آنجا توقف کرد،تا قدری استراحت کند

پادشاه به همراهان خود گفت :بساط طعام را آماده کنید .همراهان گفتند:بله قربان .پادشاه گفت کمی توقف می کنم و سپس به راه خود ادامه می دهیم.همگی گفتند :اطاعت قربان!

پادشاه گفت:آن پیرمرد هم که در حال کار کردن هست را بگویید تا بیاید(و با خود زیر لب می گفت:چگونه این شخص با این کهولت سن هنوز سر پاست)یکی از افراد گفت آهای پیر مرد بیا جلو،بیا اینجا.

پیر مرد جلو امد و گفت :بله ،با من کاری بود!پادشاه گفت:ببینم تو چند سال از عمرت سپری شده؟پیر مرد گفت:یکصد و بیست سال ،پادشا‌ه :و هنوزسر پا هستی و کار می کنی.

پیر مرد:بله. پادشاه:ما با داشتن وسایل عیش و نوش و استراحت،نصف عمر شما را هم نداریم !!شما دهاتی ها که وسایل عیش و نوش به قدر ما ندارید ،چطور این همه عمر می کنید؟پیرمرد در جواب پادشاه گفت:هر یک از انسانها سهم مشخصی از اطعام را دارند.هیچکس در این دنیا بیشتر از اندازه خود نمی تواند مصرف کند .شما در عرض چند سال با پر خوری و زیاده روی ،سهم خود را مصرف می کنید .

بنا بر این و قتی که تمام شد ۀدیگر سهمی ندارید و می میرید،ولی ما چون سهم خود را کم کم مصرف می کنیم .بیشتر از شما عمر می کنیم ،قربان!!!